Herstel van executieve functie
Deel één, Theorie:
1.Deconstructie van Executieve dysfunctie
Executieve dysfunctie is een veelvoorkomende factor bij mentale stoornissen zoals PTSD, autisme, ADHD, bipolaire stoornis, verliefdheidsverslaving, enzovoort. De symptomen van executieve dysfunctie zijn zo breed verspreid dat het kan worden gezien als een overkoepelende term die al deze mentale stoornissen met elkaar verbindt.
Het concept van executieve dysfunctie wijst op de problemen binnen de relatie tussen een doel en de inspanning die nodig is om het doel te bereiken. In de moderne tijd verstoort de overmatige snelle bevrediging door overconsumptie de natuurlijke regulatie van de hersenen wat betreft het volhouden van langetermijndoelen. Zonder het reguleren van langetermijndoelen zijn we onvoldoende in staat om de diversificatie van maatschappelijke normen en verwachtingen bij te houden. Als gevolg hiervan wendt de hersenen zich vaker tot instinctief gedrag om de tekorten in het evenwicht tussen langetermijndoelen en maatschappelijke oriëntatie goed te maken.
Dit werpt een licht op executieve dysfunctie in verschillende opzichten, zoals het onvermogen om emotionele waarde (motivatie) te reguleren, het onvermogen om plannen te maken (duidelijkheid), het onvermogen om probabilistische aspiraties te navigeren (hoop) en tenslotte het onvermogen om hyperstitie te benutten, oftewel “placebo’s” als tijdelijke constructieve illusie (geloof). We kunnen deze analyse en de woorden die hun betekenis omvatten gebruiken om executieve dysfunctie te definiëren als een onvermogen om motivatie, duidelijkheid, hoop en geloof te verkrijgen door middel van discipline.
2. De relatie tussen Executieve dysfunctie en empathie
Een beetje geschiedenis kan helpen om te begrijpen hoe executieve dysfunctie zich door de tijd heen heeft ontwikkeld. Op dit moment is overmatige consumptie de meest invloedrijke factor voor executieve dysfunctie, wat leidt tot het gedocumenteerde fenomeen van “instant gratification bias”. De theorie achter de “instant gratification bias” is dat de hersenen de voorkeur geven aan kortetermijnbevrediging boven langetermijnbevrediging, omdat de waargenomen waarde van een beloning afneemt naarmate deze verder in de toekomst ligt. Een voorbeeld hiervan is impulsief geld uitgeven, in plaats van het te sparen voor financiële stabiliteit. Een ander voorbeeld is het kijken naar korte, vermakelijke video’s, in plaats van je kennis of vaardigheden te verdiepen voor toekomstig voordeel. We kunnen executieve dysfunctie in het moderne tijdperk samenvatten als: “meer focussen op kortetermijnoplossingen die ons nu helpen, in plaats van te focussen op langetermijnoplossingen die ons in de toekomst helpen.”
De verschuiving van de focus weg van langetermijnoplossingen naar kortetermijnoplossingen, devalueert de cruciale rol die empathie speelt bij het vormen van effectieve en blijvende langetermijnoplossingen.
3.De relatie tussen executieve dysfunctie en voortdurende taken
We kunnen dit opnieuw samenvatten en concluderen dat executieve dysfunctie bijdraagt aan het afnemen van empathie. Dit komt doordat het geven van definitie en betekenis aan empathie een langetermijndoel is, dat steeds minder door onze hersenen wordt gewaardeerd. Die hersenen zien het definiëren van betekenis voor empathie als een langetermijndoel, omdat men om betekenis te definiëren voortdurend tegenstrijdigheden moet navigeren die hun perspectief veranderen en uitbreiden (en dus de definitie van betekenis).
Samenvattend; het is schadelijk om de ontdekking binnen de tegenstrijdige dynamiek van betekenis om empathie voortdurend te definiëren af te keuren, omdat dit de vorming en het nastreven van langetermijndoelen ondermijnt. We kunnen hieruit concluderen dat de historische culturele afwijzing van de tegenstrijdige dynamiek van betekenis een rol heeft gespeeld in de oorsprong van executieve dysfunctie. De afwijzing van de tegenstrijdige dynamiek van betekenis vond plaats in het oude Griekenland, toen de filosoof Xenophanes de debatstijl “Reductio ad Absurdum” populair maakte. “Reductio ad Absurdum” is een argumentatietechniek waarbij een tegenstrijdige bewering wordt uitgedaagd op basis van de betekenis ervan, in plaats van gezamenlijk door de tegenstrijdigheid te navigeren om de ontplooiing van de tegenstrijdigheid te ervaren.
De wijdverspreide aanpassing van “Reductio ad Absurdum” heeft dus aanzienlijk bijgedragen aan de afkeuring van de tegenstrijdige dynamiek van betekenis, waardoor een afname in de definitie van empathie en dus de vorming en het nastreven van langetermijndoelen plaatsvond, wat nu wordt geïdentificeerd als executieve dysfunctie.
4.De reparatie van executieve dysfunctie
Op basis van wat we weten, ligt de oplossing voor executieve dysfunctie in de verkennende omarming van tegenstrijdigheid binnen betekenis. Het richt zich op de dynamische betekenis van empathie, hoop, geloof, motivatie en duidelijkheid. De verkenning van tegenstrijdigheid binnen betekenis is een middel om inspiratie en wijsheid te verkrijgen, alsof begrip een letterlijke manier is om de executieve dysfunctie te herstellen. We zullen de verkenning voor inspiratie deconstrueren in twee praktische oplossingen.
Deel Twee, praktijk:
1. Meditatie;
De verkenning van tegenstrijdigheid door meditatie is een prachtig transformerend hulpmiddel. Door zich simpelweg toe te wijden aan een tegenstrijdige taak, veroorzaakt men een aansporend effect dat de persoon oriënteert naar de tegenstrijdige delen van ervaring.
De twee voorbeelden van tegenstrijdige taken worden “niets doen” en “niets denken” genoemd.
- “Niets doen” vereist dat de mediteerder stil zit en stopt met kiezen of handelen.
- “Niets denken” vereist dat de mediteerder “luistert naar de stilte” en “de duisternis ziet”, omdat ze gericht zijn op het bezighouden van de geest met tegenstrijdige taken.
- Andere taken die de geest bezighouden kunnen zijn “emoties voelen” of andere zintuiglijke waarnemingen ervaren.
Al deze tegenstrijdige taken verschuiven de focus naar tegenstrijdige aspecten van het leven. Als gevolg hiervan wordt de mediteerder geconfronteerd met de voortdurendheid van betekenis die hij weigert om te definiëren. Een geweigerde voortdurende definitie van betekenis verschijnt als het herbeleven van het gedragspatroon. Het gedragspatroon werd in het verleden veroorzaakt door de geweigerde voortdurende definitie van genoemde betekenis en omvat een patroon van kortetermijnoplossingen en impulsieve acties die niet in overeenstemming zijn met langetermijndoelen.
Een voorbeeld:
De mediteerder wijd zich bewust toe aan de voortdurende taak van ‘niets doen’ en ‘niets denken’ om de tegenstrijdige aspecten van het leven te verkennen. De mediteerder probeert niets te denken, niets te kiezen, en niets te doen.
Als gevolg hiervan reageert de hersenen van de mediteerder op de betrokkenheid bij een tegenstrijdige taak door een kortetermijnreactie te inspireren; de hersenen inspireren de mediteerder om een patroon van herinneringen te herbeleven waarin de mediteerder impulsief handelde, om de mediteerder opnieuw impulsief te laten handelen. Dit laat de mediteerder ook de emoties herbeleven die hem motiveerden om impulsief te handelen.
Maar omdat de mediteerder zich heeft toegewijd aan ‘niets doen’ en ‘niets denken’, zal de mediteerder niet impulsief handelen. De mediteerder zal niet denken, kiezen of handelen, waardoor hij geconfronteerd wordt met zijn emoties en reflecteert, en vervolgens deze emoties opnieuw definieert. De mediteerder zit gewoon met deze emoties, en mag er niets mee doen. Dit creëert een moment van ononderbroken blootstelling, wat leidt tot tolerantie voor de emoties na verloop van tijd. De mediteerder leert dat het mogelijk is om de impuls te weigeren terwijl hij de emotie verdraagt, en daarom kan hij het vanaf nu vaker weigeren.
Deze oefening traint discipline en resulteert in empathie voor iemands eigen emoties, hoop op verbeterde integriteit, geloof in de toekomst, motivatie om vol te houden en de duidelijkheid om dominant te zijn ten opzichte van een patroon van impulsiviteit. Tevens verzorgt de getrainde discipline een gevoel van zelfvertrouwen en zelfbetrouwbaarheid.
Wanneer de vaardigheid om een tegenstrijdige taak uit te voeren automatisme en standvastigheid wordt, kan de mediteerder zijn focus verschuiven van ‘niets doen’, terwijl hij zich committeert aan ‘niets denken’, om dezelfde mogelijkheid van ononderbroken blootstelling aan emoties te bereiken. Zodra ‘niets denken’ een standvastig automatisme is geworden, kan de mediteerder zichzelf toestaan om deel te nemen aan activiteiten, om de meditatieve mindset verder in zijn leven te integreren.
Als de mediteerder in staat is om te stoppen met denken terwijl hij zijn emoties voelt, kan hij deze vaardigheid vervolgens gebruiken om selectieve associaties te versterken. Terwijl de verzameling van emoties die losgekoppeld zijn van gedachten groeit, kunnen deze emoties worden gecombineerd door selectieve gedachten. Selectieve gedachten zijn hetzelfde als ononderbroken gedachten, en ononderbroken gedachten welke selectief worden gecombineerd op basis van suggestie, zijn hetzelfde als zelfhypnose.
Voorbeeld:
De mediteerder wordt verdrietig. Hij stopt met denken en roept een gevoel van geluk op. Het verdriet en het geluk creëren een tegenstrijdige ervaring, die ofwel verkend kan worden om te leren hoe het verdriet zich verhoudt tot het geluk, of afgewezen kan worden door een ander gevoel van geluk op te roepen, waardoor het verdriet wordt overstemt.
2. Roos van Leary:
De Roos van Leary is een externe verkenning van tegenstrijdigheid binnen betekenis. Door gebruik te maken van de opstelling van een roosdiagram en de regels van een Venn-diagram, kan de betekenis van een tegenstrijdigheid worden uitgebreid en gebruikt om inspiratie te verkrijgen. De Roos van Leary maakt gebruik van de lege ruimte tussen de labels die aan de gelijke delen van de tegenstrijdigheid worden gegeven, om correlaties te vormen, zodat onvoorziene betekenis die aan de contradictie toebedeeld wordt, aan het licht komt.
