Persoonlijke nalatigheid oplossen
1. Bijgeloof:
Een terughoudende en hulpeloze houding tegenover de omgeving waarin men opgroeit origineert vanuit angst. Het oplossen van de nalatigheid om deze angsten te overwinnen gaat gepaard met een stadium van absolute zelfreflectie.
2. Hyperstitie:
In dit stadium van zelfreflectie is het mogelijk om vanuit verwarring overtuigd te raken van een alternatieve balans, door de beangstigende en diepergroeiende maatschappelijke integratie welke terughoudendheid niet accepteert en vanuit solidariteit en deugdelijkheid enkel zelfloosheid aanraden. De initiële angst voor de omgeving wordt geïnterpreteerd als executieve dysfunctie, wat suggereert dat het overwinnen van deze angst geen gemanifesteerde symboliek vereist. Deze ongemanifesteerde symboliek wordt veelal verhaald uit verwarring die de zelfloosheid vanuit deugdelijkheid en solidariteit creeërt, waardoor een onpersoonlijke omgang met angst wordt gevormd.
3. Verwaarlozing:
Deze onpersoonlijke omgang met onze angst zorgt er dus ook voor dat wij steeds verder van de oplossing af komen te staan die hoort bij onze nalatigheid. Deze terughoudendheid van persoonlijke oplossing veroorzaakt absentie van oplossingen, en daarmee terughoudendheid van zorgvuldigheid.
4. Verwarring:
Doordat men haar zorgvuldigheid toewijd aan onpersoonlijke oplossingen, ontstaat er op de lange termijn een afhankelijkheid van onpersoonlijke oplossingen.
5. Opgeven:
De afhankelijkheid tot onpersoonlijke oplossingen samen met de angst voor de initiële omgeving is minder vervullend dan gelijktijdige persoonlijke en onpersoonlijke vervulling en leidt tot een angstdynamiek om het oplossen van de nalatigheid te vervangen en de zorgvuldigheid in verhouding tot de persoonlijke drijfveer tot zelfloosheid te te ondersteunen.
6. Hopeloosheid:
De nieuwgevormde sociale angstdynamiek met solidariteit en deugdelijkheid indoctrineert patronen van collectieve afweging binnen terughoudendheid en spaarzaamheid, waarmee polarisatie van vergeldingsacties leid tot een verdiepte nalatigheid van persoonlijke oplossingen.
7. Onderwerping:
De nieuwe patronen van oplossingsacties verstoren het aangeboren afwegingsproces van terughoudendheid en spaarzaamheid waardoor ontleding of combinatie van oplossingsacties gepaard gaat met blinde verkenning van oplossingsacties en de daarbij horende gevolgen, welke verder toedragen aan een groeiend angst- en dwangcomplex tot onpersoonlijke oplossing, waardoor ons aangeboren afwegingsproces binnen terughoudendheid en spaarzaamheid de onzorgvuldige zelfloosheid en deugdelijke solidariteit polariseert.
8. Dichotomie:
De polarisatie van onzorgvuldige zelfloosheid samen met deugdelijke solidariteit verschuift naar een onzorgvuldig zelfloos spectrum aan oplossingsacties. Sinds onpersoonlijke vergelding tot onzorgvuldige zelfloosheid leid, worden deugdelijke en solidaire oplossingsacties zoals empathie terughoudend uitgevoerd.
9. Terugdraaien:
Deze oplossingsacties kunnen worden uitgebreid met behulp van de roos van Leary, waarin ontledingen en combinaties van persoonlijke en onpersoonlijke oplossingsacties worden gedeeld als inspiratie. Ook is het mogelijk om de emoties te versterken die oplossingsacties vanuit een deugdelijk, solidaire zelfloosheid inspireren. Het onderling inspireren door middel van dialectiek in tegenstelling tot het polariseren van dichotomie binnen ons aangeboren overwegingsproces draait de nalatigheid terug die wij hebben ontwikkeld. Tevens is het mogelijk om de keuze van onresponsiviteit naar angst richting de opgroeiomgeving en sociale dynamieken te beoefenen door de voortdurende interactie tussen emoties en gedachten op te lossen.
